Rozdział 16

-Ava, obudź się. Szybko. Musimy wracać.

Przetarłam oczy, przeciągłe ziewniecie wydostało się spomiędzy moich ust.

-Ava.

-Już, już.

Otworzyłam w końcu oczy i zobaczyłam Harry’ego, który chodził po pokoju zbierając rzeczy i pakując je do walizek.

-Ava! Proszę Cię.

-Ale co się stało.- moje oczy jeszcze bardziej się rozszerzyły, kiedy zobaczyłam jego zmarszczone czoło i spiętą całą sylwetkę.

-Po prostu się pospiesz. Wyjaśnię Ci wszystko w drodze.

Spojrzał na mnie piorunującym wzrokiem, a mi zwyczajnie zabrakło powietrza w płucach. Czyżby kolejne problemy w pracy Harry’ego? Czy też nie mógł już wytrzymać? Wiedząc, że i tak nie wygram z chłopakiem, zebrałam się za pakowanie rzeczy z łazienki. Już kilkanaście minut później stałam ubrana i wyszykowana przy drzwiach, rozglądając się czy na pewno wszystko zabraliśmy. W myślach wystukiwałam sobie regułkę, którą przy każdym wyjeździe powtarzam. Szczoteczki? Zabrane. Telefony, dokumenty, pieniądze, biżuteria? Wszystko jest. Odetchnęłam z ulgą, przymykając oczy. Harry zjawił się w holu i już mogliśmy wyjeżdżać.

-Wrócimy tu kiedyś?- rozejrzałam się kolejny raz, po przytulnym wnętrzu. Rozpłynęłam się na jego widok. Drewniane panele położone na ścianach, w dodatku pomalowane są na biało, niestety przez rzadkie odwiedzanie domu, został zaniedbany i ściany z białych przerodziły się w szarawe, mimo to nadal wyglądały tak, jakby efekt był zamierzony. Na nich wisiały zdjęcia rodzinne, dokładnie tak jak u moich rodziców. Każda ramka była innej barwy, dzięki czemu wnętrze nabrało kolorów. Moje rozmyślania przerywa w końcu Harry.

-Myślę, ze tak.

Zdawkowa i szorstka odpowiedź chłopaka, utwierdziła mnie, że musiało się stać coś poważnego. Może chodziło nadal o ten duży przetarg, który jego firma miała dokonać, parę dni temu. Martwiłam się o niego. Mimo iż się oddaliliśmy od siebie, moje uczucie nadal było tak samo silne, jak za każdym razem, kiedy tylko jest w pobliżu, czy też nie.

**

-I tak po prostu powiedział, ze musicie wracać?- Eleanor wyglądała tak, jakby jej oczy miały za chwile wyjść i przejść się na spacer. Daleki spacer. Właśnie siedziałyśmy przy jednym ze stolików w kawiarni i omawiałyśmy mój ostatni „wyjazd” z Harry’m. Kiedy jej powiedziałam, ze na początku sam to zaproponował, a po chwili musieliśmy już wracać, zareagowała tak, jak przypuszczałam. Wściekła się na niego, na to jak mnie traktuje. Eleanor, jako jedyna z dziewczyn zna całą sprawę i mnie nie osądza.

-Tak.- zawstydzona, skinęłam głową.

-I teraz zamiast spędzać z tobą czas, od dwóch dni siedzi w biurze?

Kiwnęłam głową i upiłam duży łyk kawy.

-Ava, nie wiem jak ty to wytrzymujesz. Wyrzuciłabym na zbity pysk i nie dała mu szansy na powrót.

-Wiesz dobrze, jak źle mi jest bez niego.

-Ale wcale nie jest lepiej z nim. Niby jesteście razem, ale osobno. Zastanów się nad tym.

-Nie mogę, jakbyś się czuła gdybyś miała wybierać między Louisem, a byciem bez niego. To tak jak wszystko i nic.

-Ava, nie porównuj jego do Louisa. Proszę Cię. Lou chociaż się jakoś zachowuje.

Siedziałam i tylko słuchałam. Czułam się, jakbym była na jakimś cholernym kazaniu i przesłuchaniu naraz.

-Przyciśnij go w końcu, bo to on na razie cały czas robi to z tobą. Bawi się i tyle. Mówi, że mu zależy, ale wiesz co, gówno prawda. Wykorzystuje cię, wie że za każdym razem mu wybaczysz i przybiegniesz, jak dziecko. Zawsze jesteś jego drugim wyjściem, „planem B”. Pójdziesz wszędzie, gdzie będzie chciał, żebyś poszła. Przemyśl to po prostu.

-Nie mogę go zostawić.

-Dlaczego, skoro cię niszczy?

-Kocham go.

**

Przekroczyłam próg naszego mieszkania w Nowym Jorku i nie mogłam w to wszystko uwierzyć. Harry stał w przedpokoju, ubrany w czarny, dopasowany garnitur i trzymał w dłoniach czarny segregator.

-Harry? Co się dzieje?- pytam zdezorientowana.

-Mam coś dla ciebie.- odpowiada i ukazuje swój zniewalający uśmiech.

Odkładam rzeczy na komodę w przedpokoju i kieruję się w jego stronę. Chwyta moją dłoń i prowadzi do stołu.

-Mam nadzieję, że nie zareagujesz nerwowo.

Otwiera przede mną album, a mi ukazują się zdjęcia zastaw stołowych, ustawienia gości, dworki, sale balowe, garnitury.

-Harry, co to jest?- pytam, wskazując na album.

-Więc, pod twoją ostatnią nieobecność, ale także, siedząc długo w biurze, konsultowałem się z kobietą organizującą wesela.

-Ale po co?

-Dla nas. Chcę być twoim mężem. Chcę już do końca życia budzić się obok ciebie.

Mrugam kilkakrotnie oczami, bo nie jestem w stanie w to uwierzyć.

-Zaraz, zaraz, kilka dni temu mówiłeś, że ślub to najgorsza rzecz, że nie chcesz abym była twoją żoną. Dlaczego więc teraz jest inaczej?

Odetchnął głęboko, odwrócił się w moją stronę, spuścił głowę i złapał moje dłonie razem.

-Ava, rozmawiałem z chłopakami i zrozumiałem, ze nie chcę niczego więcej, bo tym wszystkim jesteś ty. Nie mogę pozwolić Ci odejść. To jest jedyne wyjść, aby nas uszczęśliwić. Ty chcesz małżeństwa, ja chcę mieć ciebie do końca.